Vamos a Barcelona!

Hola chico´s!

De laatste keer dat ik iets van me heb laten horen is alweer een tijdje geleden. Ik ben inmiddels in Barcelona, waar ik de afgelopen weken nauwelijks tot geen internet én telefoon had (aaahhh!!). Moet zeggen dat het me meeviel om zonder de 2 belangrijkste dingen in de meeste mensen hun leven te moeten doen (haha, wie had dat gedacht he!). De relatie tussen mij en mijn blackberry is er niet slechter op geworden.. geen paniek.

Op 24 juni begon het tweede avontuur: Barcelona. Nadat ik zaterdag van de mensen afscheid had genomen die nog in Salamanca/Pinzones waren, ben ik vroeg gaan slapen omdat ik ´s ochtends vroeg op moest om te vertrekken. Ik was blij dat ik kon gaan. Salamanca begon leeg te raken (lees: pinzones was uitgestorven) waardoor ik me een beetje begon te vervelen zonder al mijn vrienden en vriendinnen.

´s Ochtends vroeg ben ik naar het bus station vertrokken om daar te bus te nemen naar Valladolid, dat zo´n 1,5uur rijden is. Na ongeveer een uur rijden reed de guardia civil voor ons, met een ´stop´ teken. De bus moest stoppen en de buschauffeur moest uitstappen. Hij moest blazen, al zijn papieren laten zien en wij moesten een half uur wachten voordat we door hadden wat er aan de hand was. Na ongeveer een half uur te hebben gewacht, en na 20 telefoontjes van de guardia civil moest iedereen zijn paspoort en/of visa laten zien en moest iedereen zijn of haar bagage aanwijzen. Uiteindelijk was er niets aan de hand en mochten we verder. Achteraf gezien heb ik nog steeds geen idee wat ze kwamen doen, het enige wat ik dacht was: SCHIET OP IK HEB EEN VLUCHT!!! Ik ben inmiddels wel gewend aan het ´´langzame´´leven van de spanjaarden, maar soms word ik hier nog een beetje nerveus van.....

Eenmaal aangekomen op het bus station van Valladolid was ik op zoek naar een bus die naar het vliegveld zou gaan, omdat ik geen zin had om nog eens 25 euro extra te betalen aan een taxi. Ik ging een kaartje kopen aan het loket, en daar vertelde de mevrouw dat het niet kon. Toen ik duidelijk maakte dat ik niet verstond wat ze allemaal bedoelde (ze ratelde alsof ik vloeiend spaans sprak) ben ik maar weg gelopen. Een van de mensen die voor dat bus bedrijf werkte had in de gaten dat ik haar niet verstond en kwam naar me toe, om me in RUSTIG spaans uit te leggen dat ik het bus kaartje IN de bus moest kopen. Aardige meneer.
De bus zou om 13.20 komen en om 13.30. Natuurlijk kwam de bus van 13.20 niet dus ik kreeg het alweer warm...mijn vlucht... Nadat ik een half uur lang geen flauw idee had wanneer en waar er een bus zou komen, kwam er een meneer naar me toe die blijkbaar mijn verwarde gezicht zag en vroeg waar ik naar toe moest. Hij zei dat de vorige bus niet was komen opdagen, maar dat ik goed zat. Uiteindelijk kwam de bus om 13.40 aan. Ik wilde met 20 euro betalen, maar daar was de buschauffer het niet mee eens, want meneer had geen wisselgeld. Hij vond het nodig om even tegen me te schreeuwen in het spaans en zei dat ik moest gaan zitten. Op dat moment had ik er wel weer even genoeg van, al die schreeuwende mensen. Ik wist nu dus hoe mijn moeder zich 25 jaar geleden voelde toen ze naar Nederland kwam en niemand engels sprak:).
Toen ik in de bus zat was ik halverwege bang dat ik naar het verkeerde vliegveld ging, omdat er een andere naam stond.. na een half uur van zenuwen kwam ik dan toch aan op het GOEDE vliegveld.
Uiteraard (het kon ook niet anders) was mijn koffer 2 kg te zwaar, maar de steward vond het wel oke en ik heofde niets bij te betalen. Wordt nog lachen met terug vliegen.. als je je bedenkt dat ik meer dan de helft van mijn spullen in Salamanca heb laten staan haha.

Eenmaal aangekomen in Barcelona kwam Luis (de vader van het gezin) me van het vliegveld halen. Eva en Paul (vrienden van mijn ouders uit Maastricht, en de zus van Elena, de moeder van het gezin) waren al in Sant pol, de plek waar hun beachhouse is.
Luis is met me door Barcelona gereden om me wat te laten zien. Ik verwachtte niet veel van het appartement omdat iedereen me vertelde dat het niets voorstelde. Ik kwam binnen in het appartement en was toch even goed verbaasd. WAT EEN UITZICHT!

Het is een appartement, letterlijk OP het strand, met uitzicht over de zee. Het heeft een grote woonkamer met een open keuken, 3 slaapkamers en 2 badkamers. Prima appartement!
Het was fijn om Eva, Paul en kleine Manu te zien, vertrouwde gezichten kunnen na een tijdje toch even goed doen :).

Maandag ochtend was mijn eerste werkdag. Ik moest om 8 uur opstaan, de kinderen wakker maken, ontbijt maken, zorgen dat ze zich aankleden en hun tanden poetsen etc. en ze vervolgens met de fiets naar school brengen. Van 9 tot 13.00 gaan ze naar een soort avn activiteiten schooltje met sport, tekenen etc..
Om 13.00uur moet ik ze weer gaan halen. Daarna hebben we tot 15.00uur niet zoveel te doen. In de tussentijd komt er een werkster die poets, wast, strijkt en kookt. Om 15.00uur is de lunch. De lunch is een warme lunch, zoals wij het avond eten kennen.
Om 17.00 uur komen de ouders weer thuis van het werk. Dit is zo ongeveer iedere dag mijn schema.

Iedere avond lopen we door het dorp en gaan we ergens wat drinken. Daarna rond 23.00/23.30 gaan we naar huis om het avond eten klaar te maken. Dit is meestal een lichte maaltijd die bestaat uit: sla, gazpacho, gamba´s, brood, fruit etc.. Iedereen helpt mee: koken, tafel dekken enz. Daarna aten we met zn 5en op het balkon, kijkend naar de sterren en de maan.. Dat is pas een leven :).

En even een grote shock voor iedereen: ik eet vis. Ja het is eindelijk zo ver, ik krijg het weg, mits het WITTE vis is. De afgelopen weken heb ik zoveel vis en andere dingen geproeft, dat het waarschijnlijk meer is dan ed dagelopen 21.5 jaar bij elkaar. Jamilla en mam, jullie zouden trots op me zijn.

Ze hebben me ook een aantal keer naar Calella genomen. Calella is voor de meeste Nederlandse jongeren bekend als een stap vakantie plaats. Calella ligt zo´n 5minuten van Sant Pol af. Er waren ook heeeeel veel Nederlanders. Ze namen me mee naar Bar Amsterdam haha. Alle barmannen/meisjes waren uiteraard Nederlands.
Ik ben ook een avond met Luis en de kinderen naar Calella gefietst. Nu zullen de meeste mensen wel denken: danielle & fietsen?? Maarja, het is echt waar hahahaha. Was zo´n 40minuten fietsen, omdat de weg heel smal is en je bijna niet met je stuur tussen de muur en de vangrail kunt komen. Het uitzicht is wel mooi. Je fiets over de rotsen langs de zee. De weg terug is wat minder: er is geen straatverlichting . Uiteraard knalde ik weer ergens tegenaan :).


In de weekenden ga ik altijd naar Barcelona. Ik mag dan in hun appartement verblijven. Wederom top locatie en top appartement. Elena en Luis zijn ontzettend aardig. Normaal heb ik wel moeite om te doen alsof ik thuis ben bij andere mensen. Ik ga bijvoorbeeld niet zomaar in iemands ijskast kijken of er wat te eten valt. Dat gevoel had ik nu helemaal niet, ik voelde me echt thuis bij hun.

Afgelopen weekend kwamen zij ook mee naar Barcelona omdat ze een etentje hadden. Ze wilden me meenemen naar een japans restaurant. Ik kreeg het alweer even benauwd.. japans..... vis... Ze lieten met de buurt van gracia zien, een buurt waar weinig toeristen zijn. Het is een beetje een artistieke wijk, heel leuk. Het japans restaurant zag er echt heel leuk uit. Heel simpel met zwart en wit, maar het zag er echt gezellig en uitnodigend uit. Elena en Luis bestelde dingen en ik begon inmiddels weer een beetje zenuwachtig te worden. Ik heb alles geproeft en het was super lekker! Alleen de tonijn.. Tonijn gaat het gewoon niet worden vrees ik. Een soort sushi was echt heel speciaal, kan het niet eens uitleggen maar heb zoiets nog nooit gezien. En het was écht heel lekker.

In de weekenden ga ik veel met mijn neef om, die hier tot 1 augustus zit voor zijn stage. Heel fijn dat we er tegelijk zitten. Ik merk wel dat ik het vervelend vind dat ik hier niet zoveel, ofja eigenlijk geen, mensen leer kennen zoals in Salamanca. Als je niet in een studentenhuis woont, werkt of studeert gaat dat allemaal wat lastiger.
In het weekend gaan we meestal naar het strand van Badalona (Barcelone beach is vies en véél te druk) en ´s avonds naar Shoko club.

Gister was Elena on call (ze is gynaecoloog) en was ik alleen met Luis en de kinderen in Barcelona. We besloten dat we weer naar een japans restaurant zouden gaan en naar Ice age 4, in het spaans, jaja. We gingen dit keer naar een ander restaurant: negro/rojo (zwart/rood). Boven was het allemaal zwart en heel mooi. Beneden was het japanse gedeelte, en dat was rood en heel modern. Wederom een super mooi restaurant, met lekker eten (maar niet zo goed als die vorige, die wa te goed)! Ik heb weer allemaal dingen geproeft.. het wordt nog eens wat me me. Daarna zijn we naar ice age 4 gegaan. Ik dacht eigenlijk dat ik er niets van zou verstaan, maar kon het allemaal goed volgen! Dit weekend zijn ze naar Londen, dus ik ben alleen in het appartement. Komende dinsdag komt mijn oudste neef naar Barca en vrijdag komen mijn oom en tante 2 dagen langs.

Gister kreeg ik te horen dat het appartement in Sant Pol wordt verhuurd vanaf komende maandag en dat we dus terug naar Barcelona moesten. Omdat de werkster er in Barcelona iedere dag is, hoef ik nu te werken. Ik weet op het moment niet hoe de komende twee weken eruit gaan zien: waar ik ga wonen en of ik ga reizen etc. Wil graag reizen maar ik weet niet zo goed of ik wel weer alleen wil gaan. Dat is iets dat ik dit weekend ga uitzoeken.

De 29e vertrek ik terug naar Salamanca voor de laatste 3 weken Spaans cursus. In die 3 weken komen pap, mam, Eva, Paul, Manu en Anniek langs!!
Ben benieuwd hoe die 3 weken eruit gaan zien, want in augustus is het vakantie maand voor Spanje. Ik hoorde dat veel dingen dicht zijn en dat er weinig te doen is.

Iedereen veel plezier op vakantie, en zo niet, veel plezier in de regen:).

Hasta luego!